گلهٔ خاموش

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من                  وز گوشه‌نشینان توخاموشتر از من 
هر کس به خیالیست هم‌آغوش و کسی نیست               ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من 
می‌نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق                        اما که در این میکده غم نوشتر از من 
افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن                           افتاده‌تر از من نه و مدهوشتر از من 
بی ماه رخ تو شب من هست سیه‌پوش                      اما شب من هم نه سیه‌پوشتر از من 
گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق               ای نادره گفتار کجا گوشتر از من 
بیژن‌تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک                       خونم بفشان کیست سیاوشتر از من 
با لعل تو گفتم که علاجم لب نوشی است                    بشکفت که یارب چه لبی نوشتر از من 
آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل؟               دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من