نوروز در شعر فارسی استاد شهریار

شهریار نیز در وصف عید شعرها ساخته که هر یک لطف و صفای خود را دارد .

یکی از این غزل ها یادگار صبح عید سال 1328 است که استاد صبا و استاد دوامی به منزل شهریار رفته بودند 

و از آنجا به اتفاق هم رفتند به رستم آباد شمیران منزل مرحوم هنگ آفرین : 

صبا به شوق در ایوان شهریار   آمد

                                  که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد...

به شهر چند نشینی شکسته    دل برخیز       

                                    که  باغ   و  بیشه شمران شکوفه زار آمد

بسان دختر چادر نشین  صــــــحرایی  

                                    عــــــــروس  لاله   به  دامان کوهسار آمد ...

به دور جام می ام داد دل بــــده ساقی     

                                    چها    که  بر   سرم از دور روزگار آمد

به پای ساز صبا شعر شهریار ای ترک    

                                    بخوان    که  عیدی    عشاق   بیقرار آمد

غزلی دیگر نیز از این شاعر یادآور عیدی غمگین است .

 غمی که هیچوقت از شعر شهریار جدا نمی شود و همیشه سایه هایی از آن در پس شعرهایش هست.

گذشت سال و زمـــاهم  نشان   نمی آید  

                                        نشان  از  آن مه نامهربان نمی آید

نیامد آن گل خندان ونــــــــو بهار آمد     

                                        امان ز بخت که این آمد آن نمی آید

سیاه دل  شب عیـــدا سیاه بادت روی   

                                        که شرمت از رخ ازادگان نمی آید

فلک به عیدی امسال ما چه خواهی داد ؟   

                                        برو که  از تو امید امان نمی آید ...

 وشعری دیگر به زبان شیرین آذری

حیدربابا،«قورو گؤلون »قازلاری

گدیکلرین، سازاق چالان سازلاری 

کت _ کؤوشه نین پاییزلاری، یازلاری

بیر سینما پرده سی دیر گؤزومده 

تک اوتوروب سیر ائده رم اؤزومده .

ترجمه:

در«قورو گؤل»، غازهای خرامان

به گردنه نوای سوز، پیچان 

جلوه پائیز ده و بهاران

پرده سینمائیه در نظر

می بردم در خود به سیر و سفر.

دستم به دامانت

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت

که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما

چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت

چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت

تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من

به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت

امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت

شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل

میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت

چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو

به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت

به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین

نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت

دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست

امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت

به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند

نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت

تو بمان و دگران

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی

تو بمان و دگران وای به حال دگران

رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند

هر چه آفاق بجویند کران تا به کران

میروم تا که به صاحبنظری بازرسم

محرم ما نبود دیده کوته نظران

دل چون آینه اهل صفا می شکنند

که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبران

دل من دار که در زلف شکن در شکنت

یادگاریست ز سر حلقه شوریده سران

گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود

لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران

ره بیداد گران بخت من آموخت ترا

ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن

کاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهریارا غم آوارگی و دربدری

شورها در دلم انگیخته چون نوسفران