ماه هنرپیشه

تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی                           یک عمر قناعت نتوان کرد الهی 
دیریست که چون هاله همه دور تو گردم                   چون باز شوم از سرت ای مه به نگاهی 
بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر                      در آرزوی آنکه بیابم به تو راهی 
نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن                       سر گشته ام ای ماه هنر پیشه پناهی 
در فکر کلاهند حریفان همه هشدار                          هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی 
بگریز در آغوش من از خلق که گل ها                        از باد گریزند در آغوش گیاهی 
در آرزوی جلوه ی مهتاب جمالش                             یارب گذراندیم چه شب های سیاهی 
یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر                 شایان گذشت تو مرا نیست گناهی