تنگی قفس

 

وای چـه خستـه می کنـد تنـگی ایـن قفس مرا                              

                               پیـــر شــدم نکــرد از این رنج و شکنجه بس مرا

پـــای به دام جســم و دل همــره کــاروان جــان                              

                               آه چــه حســرت آورد زمــزمـــه ی جــرس مــــرا

گــرگ درنــده ای بــه من تــاخت به نـام زندگی                              

                               پـنـجـــه کــه در جگــر زنــد نــام نهــد نـفس مرا

طوطی هنــد عـــالم قــدسم و طبــع قنــد جــو                              

                               وه کــه به گنــد خاکیان ساخته چون مگس مرا

من کــه به شـاخ سـرو و گل پــا ننهادمی کنون                              

                               دستِ نصیب بین،که پر دوخت به خاروخس مرا

آب و هـوای خـاکیـان نیست بـه عشق سازگار                              

                               آتش آه گــو بســوز آنـچـــه بـــه دل هــوس مـرا

جز غم ِ بی کسی درین سفله سرای ناکسی                              

                               من نشنــاختــم کســی گـو مشناس کس مرا

نـالــه ی شهـریـار از این چـاه بـه در نمی شود                              

                               ورنـــه کـمـنــد مـو هلـد مــاه به دستــرس مــرا