ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن

ای غنچه ی خندان چرا خون در دل ما می کنی    خاری به خود می بندی و ما را ز سر وامی کنی

از تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم                  کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا می کنی

ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را      بادوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی

آتش پرید از تیشه ات امشب مگر ای کوهکن         از دست شیرین درد دل با سنگ خارا می کنی

با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال     زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می کنی

امروز ما بیچارگان امید فردائیش نیست                 این دانی و با ما هنوز امروز و فردا می کنی

دیدم به آتش بازیت شوق تماشایی به سر            آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنی

آه سحرگاهم ترا ای شمع مشتاقم به جان            باری بیا گر آه خود با ناله سودا می کنی

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن              در گوشه ی میخانه هم ما را تو پیدا می کنی

ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن            شور افکن و شیرین سخن اما تو غوغا می کنی