بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

ازراست استادشهریار-شراگیم فرزندنیما-نیمایوشیج

نیما غم دل گو غریبانه بگرییم                            سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم

من از دل این غار و تو از قله آن قاف                     از دل به هم افتیم و به جانانه بگرییم

دودی ست در این خانه که کوریم ز دیدن               چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم

آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان                        شمعیم که در گوشه کاشانه بگرییم

این شانه پریشان کن کاشانه دل هاست              یک شب به پریشانی از این شانه بگرییم

من نیز چو تو شاعر افسانه خویشم                     بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم

پیمان خط جام، یکی جرعه به من داد                   کز دور حریفان دو سه پیمانه بگرییم

برگشتن از آیین خرابات نه مردیست                     می مرده بیا در صف میخانه بگرییم

از جوش و خروش خم و خم خانه خبر نیست         با جوش و خروش خم و خم خانه بگرییم

با   وحشت دیوانه بخندیم و نهانی                      در فاجعه ی حکمت فرزانه بگرییم

با چشم صدف خیز که بر گردن ایام                     خر مهره ببینیم و به دردانه بگرییم

آیین عروسی و چک چانه زدن نیست                  ستند همه چشم و چک و چانه بگرییم

بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار                         جغدی شده شب گیر به ویرانه بگرییم

پروانه نبودیم در این مشعله باری                        شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم

بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما                        با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم

بگذار به هذیان تو طفلانه بخندند                         ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم