صبا میمیرد !

 استاد شهریار و عکس وسط استاد ابوالحسن خان صبا

این شعر رو استاد شهریار بعد از مرگ استاد ابوالحسن صبا که از اساتید بزرگ موسیقی اصیل ایران است سروده که من به شخصه خیلی این شعر رو دوست دارم.

عمر دنیا به سر آمد که صبا می میرد                         ورنه آتشکده ی عشق کجا می میرد

صبر کردم به همه داغ عزیزان یا رب                           این صبوری نتوانم که صبا می میرد

غسلش از اشک دهید و کفن از آب کنید                     این عزیزی است که با وی دل ما می میرد

به غم انگیز ترین نوحه بنالی ای دل                            که دل انگیز ترین نغمه سرا می میرد

دگر آوازه ی بلقیس و سلیمان هیهات                         هد هد خوش خبر شهر سبا می میرد

شمع دلها همه گو اشک شو از دیده بریز                     کاخرین کوکبه ی ذوق و صفا می میرد

خود در آفاق مگر چشم خدابینی نیست                      کاین همه مظهر آیات خدا می میرد

هر کجا درد و غمی هست بمیرد به دوا                        این چه دردی است خدایا که دوا می میرد

قدما زنده بدو بود خدا را یاران                                       هم صبا می رود و هم قدما می میرد

از گریبان غم و ماتم سنتور ” حبیب “                            سر نیاورده برون ساز ” صبا “ می میرد

عمر ” شهنازی “ و استاد ” عبادی “ باقی                     قمریان زنده اگر بلبل ما می میرد

ضرب ” تهرانی “ و آواز ” بنان “ را برسید                        گو کجایید که استاد شما می میرد

آخر این شور و نوا بدرقه ی راه صبا                                که هنر می رود و شور و نوا می میرد

از وفاداری این قبله ی ارباب هنر                                    رخ نتابید خدا را که وفا می میرد

از محیط خفقان آور تهران پرسید                                    که هنر پیشه اش از غصه چرا می میرد

عمر جاوید به هر بی هنر ارزانی نیست                         علت آن است که خود آب بقا می میرد

مرگ و میری عجب افتاد در آفاق هنر                             که همه شاهد انگشت نما می میرد

مردن مرد هنرمند نه چندان دردست                              این قضایی است که هر شاه و گدا می میرد

لیکن آن جا که غرض روی هنر پرده کشید                      دین و دل می رمد و ذوق و ذکاء می میرد

باغبان تا سر مهرش همه با هرزه گیاست                      گل خزان می شود و مهر گیاه می میرد

رنج هایی همه بیهوده که در آخر کار                              عشق می ماند و هر حرص و هوا می میرد

” شهریارا “ نه صبا مرده خدا را بس کن                          آن که شد زنده ی جاوید کجا می میرد